Gepubliceerd in Propria Cures onder het pseudoniem Sanna Scholtens.

Het is mij opgevallen dat men niet de gewoonte heeft om bij iemand anders thuis drukwerk te verrichten. Men schaamt zich voor de geur, de eventuele geluiden waarvan de drol vergezeld gaat wanneer hij zich een weg naar buiten baant, de aanzienlijk langere duur van het toiletbezoek en eventuele sporen in de toiletpot na het doortrek­ken.

Er zijn mensen die zelfs met het plassen, op zich net zo'n onschuldige bezig­heid, problemen hebben. Om het plasgeluid tot een minimum te beperken plast men veelal op het verhoogde deel binnen de toiletpot. Men vermijdt daarmee het gat waar de straal zich zonder deze bijsturingen onherroepelijk luid klaterend in zou storten. Het behoeft geen nadere uitleg dat alleen in het preutse Nederland een dergelijk verhoginkje binnen de pot bestaat.
Er zijn ook mensen die de kraan openzetten tijdens het plassen om misver­stan­den te doen ontstaan. (Plassen is overigens geaccepteerder dan poepen, anders had die Brusselse onderdeur destijds wel een Janneke Poep als concur­rente gekregen – maar dat terzijde.)

Maar waarom toch die schaamte?
Waarom houden sommige mensen een prop toiletpapier tegen de anus om scheten te dempen? Waarom maken andere toiletzitters scheetgeluiden met de mond om de natuurlij­ke exemplaren te overstemmen? Waarom trekken weer anderen continu door om tijdens de luidste spoelgeluiden razendsnel geforceerd hard te persen?

De oplossingen voor het bestrijden van deze schaamte liggen namelijk voor het oprapen. Men zou kunnen denken aan een goede isolatie van het toilet, aan een luid spelende radio ter plekke, aan een anusvergroting of aan een stoma met zo'n praktische geur- en geluiddichte Tupperware deksel. Zo kunnen Tupperware- en lingerieparties overigens in de toekomst gemoedelijk fuseren, maar dat terzijde.
Doeltreffender want rigoreu­zer zou het zijn als men de deur van elk toilet zou verwijderen. Het liefst met het resultaat dat de potzitter hiermee een ruimschoots uitzicht op de woonkamer verkrijgt, en dat men in de woonkamer een mooi panorama heeft op de persende huisgenoten. Het doen van grote boodschappen. Kathedralen bouwen. Abstracte asbakjes kleien. Niets openbaarders dan het dagelijkse druk- en printwerk!
Terug naar de Middeleeuwen, daar pleit ik voor. Lekker poepen met de deur open. Ik weet zeker dat er al gauw een aktiecomité zal staan te trappelen om hiervoor te vechten. Ik zie ze al voor me, vijf mensen die dapper staan te blauwbekken op het Museumplein. De spandoeken geklemd in hun knuisten.
"Poept u nog steeds moederziel alleen?"
"Gaat u poepen? Eerst uw vrienden roepen!"
"Van poepen heeft nog nooit iemand AIDS gekregen!"
Bovenstaande mag er ietwat koddig uitzien, maar laten we eerlijk zijn, aktie is dringend noodzakelijk. Weg met bezet! Open deuren die voor anderen gesloten blijven, en heb schijt aan iedereen. Het meest natuur­lijke, normale, universele oerverschijnsel van de mens naast eten, drinken, seks en plassen is immers het poepen, en poepen moet – hoe vaak moet ik het nog zeggen – vrij van schaamte en strikt openbaar worden. Net als eten (restaurant), drinken (kroegen), seks (Amsterdamse Bos), en plassen (willekeurige gracht).

Van een bevriende hoer heb ik onlangs vernomen dat Ron Brandste­der buiten de pot poept. Jaja, de goedlachse Bruintje Beer uit Breukelen weet de primaire behoeften seks en poepen prettig te combineren. Het kost hem een paar centen, want niet iedere hoer voelt zich geroepen zich als toilet te verkleden, maar goed. Ron durft tenminste. Nu alleen nog de gordijntjes van de peeskamer open.

SANNA SCHOLTENS (Propria Cures)