Ik ben in 1994 op 20-jarige leeftijd begonnen bij het lokale Amsterdamse televisiestation Studenten TV (SALTO). Studenten TV is een fantastische kweekvijver gebleken voor heel veel televisie- en filmmakers. Je kunt er elke dag van de week, overdag en 's nachts, alle functies binnen het televisiemaken leren: van cameramens tot editor, van regisseur tot eindredacteur, van publiciteitsmedewerker tot voorzitter, van fictie tot non-fictie. Ik kreeg hier de smaak te pakken en wist vanaf dat moment zeker dat dit het beroep voor mij was.

Na vier volle jaren en met een bul van de UvA op zak verliet ik Studenten TV om met twee andere oud-STV-ers, Hans van der Sloot en Frank Kresin, Stichting Blik op Oneindig te beginnen. De piepjonge Erwan van Buuren (later gediplomeerd cameraman) voegde zich spoedig bij ons. Samen maakten we films voor en over kunstenaars en videoclips. We hielden kantoor bij Stan Schram van Schram Studio's, die ik kende via mijn werk bij De Balie. Stan was zo lief om ons gratis kantoorruimte aan te bieden.

Een jaar later, in 1999, begon ik mijn eigen bedrijf Komedia.

In 1994 werd ik ook bij TV-Nomaden (VPRO) aangenomen als 'itemmaker'. Ik maakte Janet Jackson, over wachtende fans van Janet Jackson op Schiphol, en wat ze verwachten te zullen gaan zeggen als hun idool straks arriveert. Wanneer de zangeres hen uiteindelijk alleen maar razendsnel voorbijloopt, houden ze allemaal hun mond - tot hun eigen teleurstelling.


Van 1995 tot en met 2008 werkte ik mee aan vele televisieprogramma's van Paul Haenen in functies als reportagemaker, mede-samensteller, editor, redacteur en cameravrouw. Ik begon als stagiaire bij Dolman's Vrolijke Vrijdag (VPRO), maar werkte daarna als volwaardig medewerker mee aan programma's als Haenen voor 11 (Net 5), Gremdaat wijst de weg (Net 5), Margreet Dolman brengt evenwicht (VPRO), Margreet Dolman (AT5) en Is Dat Zo? (RTV Noord Holland). Paul Haenen en Dammie van Geest bleken fantastische werkgevers en vrienden. Ik ben hen er heel dankbaar voor dat zij mij toendertijd, als jonge en onervaren programmamaker, zoveel ruimte gaven. Nu nog steeds geven Paul en Dammie jonge makers de mogelijkheid ervaring op te doen en hun talenten te ontwikkelen.

In 1999 maakte ik in eigen beheer de documentaire Impasse over een filmliefhebber, een filmmaker en een filmjournalist die tijdens het Filmfestival in Cannes proberen een pasje te bemachtigen om binnen te komen.


Dankzij deze film werd ik aangenomen als verslaggever bij De Achtste Dag (HUMAN; eindredactie Jan Haasbroek en Frans Bromet) en Studentenleven (KRO/IdtV).

Voor De Achtste Dag maakte ik reportages die lovende recensies kregen in Trouw, NRC Handelsblad en Gnoe. Ik werkte er van het tweede tot en met het laatste seizoen (2000-2003). Kijk hier voor de spraakmakende reportage De Bonte Hond:

Mijn reportage Oma is niet thuis gaat over mijn dementerende oma die op dat moment onlangs naar een gesloten inrichting van een verzorgingstehuis is verhuisd. Kijk hier naar de reportage:

Bij De Achtste Dag leerde ik Anneloor van Heemstra kennen en samen bedachten wij het jongerenprogramma Ik heb een plan!, waarin zes jongeren in een jaar tijd proberen hun zelfbedachte, idealistische plan uit te voeren. Anneloor en ik werkten anderhalf jaar aan research, draaien en monteren van de serie. Ik heb een plan! werd in zes delen uitgezonden door de HUMAN in het voorjaar van 2005. Hier kun je kijken naar de eerste aflevering van het programma: 

In 2005 maakten Anneloor en ik een Profiel (HUMAN) over maatschappelijk uitvinder Elena Simons en in oktober 2006 volgde een Profiel over kinderboekenschrijfster Francine Oomen (KRO). Een nieuw Profiel (over Tofik Dibi van GroenLinks) kregen we er na lang getouwtrek helaas niet doorheen, al bleek later dat dat helemáál geen slimme zet was van de heren eindredacteuren... Tofik Dibi kreeg een steeds grotere rol binnen GroenLinks en deed uiteindelijk een greep naar het lijsttrekkerschap.


Van september 2006 tot en met maart 2007 nam ik deel aan de workshop Kids & Docs van IDFA, Cinekid en Mediafonds. Ik ontwikkelde het filmplan voor Laura & Anne 4 Ever, een jeugddocumentaire over Anne (13), die pas genezen was van leukemie. Ze zou vertellen hoe het was om zo ontzettend ziek te zijn en hoe zij dacht dat ze genezen was. Vlak voordat we gingen filmen, werd Anne opnieuw ziek. Weer leukemie. Na een stormachtige tijd, waarin Anne eerst beter leek te worden maar daarna toch overleed, en waarin ik herhaaldelijk niet meer wist of ik met de film door moest gaan of niet, besloten de familie van Anne en ik dat de film er echt moest komen, als monument voor Anne. Anne's beste vriendin Laura zou het verhaal van Anne en hun bijzondere vriendschap gaan vertellen. Dat deed ze fantastisch. In 2008 ging de emotioneel beladen film in première op Cinekid. Ik won met deze film in 2009 de Cinekid Kinderkast Publieksprijs non-fictie. De film werd ook genomineerd voor de Beeld & Geluid Award, categorie jeugd en voor de Pfizer Persprijs 2009. Ook is de film finalist voor de Prix Jeunesse 2010. In 2013 maakte educatieve uitgeverij Malmberg in Den Bosch er lesmateriaal bij, die Nederlandse basisscholen in november toegestuurd kregen.



In 2007 maakte ik met Anneloor van Heemstra, Saskia Hamming, Li An Phoa en Elena Simons de pilot Al's Angels voor de IKON Televisie. Li An en Elena probeerden het bedrijf Beemsterkaas zo snel mogelijk klimaatneutraal te laten opereren. Helaas werd dit proefprogramma geen echt tv-programma, ondanks de enthousiaste reacties van zowel de IKON als de netmanager van Nederland 3. Het is een wonderlijke wereld, de omroepwereld. Maar hier kun je de pilot gelukkig nog gewoon bekijken.


In 2009 werd ik geselecteerd voor deelname aan de IDFA Documentaire Workshop (o.l.v. John Appel) met het plan Het Wilde Westen over bouwspeelplaats 't Landje in Amsterdam. Dit A4-tje ontwikkelde ik tot een filmplan voor een documentaire van vijftig minuten en hiermee werd ik runner-up in de race om de Workshopprijs van € 125.000,-. Mijn film gaat over de bijzondere functie van 't Landje voor de kansarme kinderen uit de buurt. 'Burgemeester' Piet de Bake is al bijna 40 jaar de beheerder en zorgt dat de kinderen zoveel mogelijk op het goede pad blijven. Na de IDFA Workshop koos ik voor Appel & Honigmann als producent en de HUMAN werd - tot mijn blijdschap - de participerende omroep. Eind april 2010 werd onze subsidie-aanvraag door het Mediafonds gehonoreerd en in de zomer en herfst hebben we gedraaid en gemonteerd. De film is tijdens IDFA 2010 in première gegaan. Het was een groot succes; de film behoorde tot de publiekslievelingen van het festival en eindigde met een 8,48 op een gedeelde 15e plaats in de Publieksprijs Top 50. De film werd op 24 februari 2011 uitgezonden bij HollandDoc op Nederland 2. De film is hier te bekijken. Omdat het belang van 't Landje voor Amsterdam heel groot is, boden we de film officieel aan burgemeester Van der Laan aan, waardoor hoofdpersoon Carlo en ik in feite met twee burgemeesters op de foto stonden. Ik hoop dat 't Landje nog heel lang zal blijven bestaan, en dat er in heel Nederland nog veel meer Landjes zullen opduiken. In 2015 kreeg Piet een lintje uit handen van Burgemeester Van der Laan, die in zijn toespraak de film weer even aanhaalde.

Overhandiging van de film aan burgemeester Van der Laan


Ook in 2009 schreef ik in opdracht van NCRV Dokument Junior het filmplan voor de jeugddocumentaire Ik ben een meisje! over de dertienjarige Joppe, die genderdysfoor is. In februari 2010 kreeg ik subsidie van het Mediafonds om deze film te maken. De producent is Hollandse Helden. De film is in première gegaan op Cinekid 2010 en is ook geselecteerd voor IDFA 2010. Het EYE Filminstituut (ter promotie van Nederlandse films in het buitenland) heeft mijn film geselecteerd om te prijken op een DVD, samen met andere Nederlandse producties, waarmee vele film- en tv-festivals werden aangedaan. Op zaterdag 11 december 2010 werd mijn film uitgezonden op Nederland 3 en nu is hij te bekijken op YouTube. Uiteindelijk reisde mijn film als I Am a Girl! jarenlang de wereld over; hij draaide op meer dan 90 filmfestivals in 26 landen. De film werd 13 keer bekroond door vakjury's en publieksjury's van Los Angeles tot Wiesbaden en van Italië tot Canada. 'I Am A Girl!' is daarmee mijn bekendste film. Joppe en ik reisden samen naar San Francisco en New York, en ook een reis naar Taiwan volgde. Het is een fantastische ervaring geweest voor ons allebei. In februari 2014 mochten we weer twee prijzen in ontvangst nemen, deze keer tijdens het Picture This... Film Festival in Calgary, Canada. Het gaat om de Education Award en de Jodie Spittal Award. Ook nu nog worden er regelmatig verzoeken ingediend van filmfestivals of GLBT-instellingen om de film te mogen vertonen - verzoeken die wij altijd ondersteunen. Zo draaide de film in 2015 nog vele malen in de bioscoop vanwege de Kunstschooldagen en beantwoordden Joppe (inmiddels 18 jaar oud) en ik de vele vragen van leerlingen van diverse basisscholen in Amsterdam. De meest recente aanvraag kwam van The Global Girls and Women’s View Festival Chicago, V.S. in 2015.

In 2012 maakte ik een nieuwe jeugddocumentaire voor NCRV Dokument Junior: Dit Ben Ik over Diede, een meisje dat geesten ziet maar dat liever niet zou willen. Ze ziet ze bij iedereen; niemand komt er onderuit. Omdat het iets is dat echt bij haar hoort, wil Diede er het liefste eerlijk over zijn tegenover haar beste vriendin Emma. Maar dat vindt ze doodeng. Diede is vroeger erg gepest en ze wil nooit meer meemaken dat een vriendin haar de rug toekeert. Ze besluit het toch aan Emma te vertellen. Hoe zal zij reageren? De film draaide op diverse (inter)nationale filmfestivals, waaronder Cinekid, IDFA, ZagrebDox in Kroatië, Philip K Dick Sciencefiction Film Festival Brooklyn, U.S.A., in het 'More Than Fiction' programma van Filmfestival Winterthur in Zwitserland, Viewfinders Children's Film Festival Canada, Cinema At The Edge Filmfestival Santa Monica (U.S.A.), het Ozu Filmfestival in Italië en het Byron Bay Int. Film Festival Australia. Hier kun je de film bekijken.

Ook mocht ik in 2012 van de RKK een vervolg maken op Laura & Anne 4 Ever. De film kreeg de titel Laura & Anne 4 Ever & Ever en laat zien hoe twee tieners (Daan van 16 en Laura van 18) op een heel verschillende manier omgaan met de dood van zusje en beste vriendin Anne, die vier jaar eerder op haar 13e overleed aan leukemie. Hier is de film te zien.

In 2013 begon ik te werken aan een nieuwe Dokument Junior jeugddocumentaire, In, Spin, Ritalin. De film gaat over Nike, een 7-jarig meisje dat Ritalin moet slikken om op school beter te presteren, maar ook om thuis beter te functioneren. Maar Nike wil helemaal geen pillen slikken. Ze wil graag net zo zijn als haar vriendinnen. Ze besluit een dag zonder Ritalin naar school te gaan en zo haar juf en ouders ervan te overtuigen dat ze die pilletjes niet nodig heeft. Zal het haar lukken? De film is in 2014 op Cinekid in première gegaan en was op 28 december 2014 te zien op tv (Zapp Nederland 3). Hier is de film terug te zien. Momenteel draait de film op internationale filmfestivals, zoals het Providence Children's Film Festival in de V.S. 2014, het Tel Aviv International Children's Film Festival in Israël 2015, en het Viewfinders Filmfestival in Halifax Nova Scotia, Canada 2015.

Ook in 2013 kreeg ik van de IKON de opdracht een jeugddocumentaire te maken in de serie 'Mensjesrechten' over de Rechten van het Kind. Een fantastische hoofdpersoon stond al te trappelen: Merlijn (11), die net als ieder kind recht heeft op onderwijs, maar voor wie het onderwijs in de huidige vorm niet passend is. Merlijn maakt uitvindingen en filmpjes en droomt van een eigen bedrijf. 'Waarom heb ik eigenlijk een diploma nodig?' vraagt hij zich af. De film heet Merlijn en de Rode Appel en werd op 17 november 2013 uitgezonden op ZAPP Nederland 3 en is nu hier te zien. Verder draaide de film op verschillende festivals wereldwijd, zoals het Mind Rights Filmfestival in Portugal, het Boston Kids Film Festival 2014, het One World Film Festival in Praag 2015, het Chicago International Children's Filmfestival 2014, V.S., het Viewfinders Filmfestival in Halifax Nova Scotia, Canada 2015 en de film won in 2015 een prijs tijdens het DOCUFEST filmfestival in Atlanta, Georgia, V.S.: de Best Personal Short Doc Award.

 

In 2014 mocht ik opnieuw een film maken voor de IKON, vallend onder de tweede serie Mensjesrechten. Dat was weer ontzettend leuk om te doen, maar ook lastig. Het onderwerp was namelijk pesten, en dat is niet gemakkelijk om in een documentaire te vangen. Hoofdpersoon is Jason (12) die in groep 8 zit en met de hele klas gaat oefenen voor de eindmusical. Hij ziet zijn klas als een schaakspel: de witten zijn goed, de zwarten zijn slecht. Maar is dat wel echt zo? En hoe kan hij met de zwarte en de witte stukken samen een mooie musical maken? Jason besluit een liedje te schrijven en dit te zingen voor zijn hele klas, zodat ze beter kunnen begrijpen hoe hij zich voelt. De film heet Zwart-Wit en is in première gegaan tijdens Cinekid 2014. Daarna kwam de film op 2 november 2014 op tv bij Zapp NPO3. Vervolgens draaide de film op internationale filmfestivals, zoals het BUFF in het Zweedse Malmö in 2015, het Festival Internacional de Cine de Derechos Humanos in Buenos Aires, Argentinië 2015, het Tel Aviv International Children's Film Festival in Israël 2015 en de film kreeg, samen met de andere Mensjesrechtenfilms van 2014, een nominatie voor een Rockie Award van het BANFF, een belangrijk Canadees festival voor mediaproducties. Daarna werd de serie Mensjesrechten bekroond met de Gouden Kinderkast op Cinekid 2015 voor de beste Nederlandse televisieproductie.

Jason in Zwart-Wit (IKON 2014)

In 2016 maakte ik samen met Anneloor van Heemstra de inspirerende documentaireserie We doen het zelf wel (HUMAN NPO 2). We volgden zes burgerinitiatieven in heel Nederland en lieten zien hoe je als burger de teugels in eigen handen kunt nemen als de overheid iets laat liggen, niet zo doet zoals jij het zou willen of wanneer grote bedrijven zich terugtrekken omdat je dorp 'krimpt'. Burgers kunnen veel meer dan mensen wel eens denken, en er kunnen prachtige cooperaties ontstaan waar mensen in opbloeien. In februari en maart 2017 zond de HUMAN de serie uit op NPO 2 en als kers op de taart vond er een groot We Doen Het Zelf Wel Festival plaats in de Rijtuigenloods in Amersfoort, waar wel 900 bezoekers op afkwamen. Ook daar maakte HUMAN een verslag van dat op televisie werd uitgezonden. Anneloor en ik deden de presentatie van dit festivalverslag en Natasja van den Berg nam de talkshow en het dagvoorzitterschap voor haar rekening.


Ook in 2016 maakte ik de jeugddocumentaire Het Haar van Ahmad (NCRV/Hollandse Helden). De 12-jarige verlegen Ahmad is net uit Syrië gevlucht en wil graag Nederlandse vriendjes. Terwijl hij druk bezig is om te integreren en de taal te leren, blijkt dat hij ook nog een hartverwarmende, persoonlijke missie heeft. De film werd vertoond op Cinekid 2016, IDFA Docs for Sale 2016, Lisbon International Filmfestival, Portugal 2016, International Documentary Filmfestival Thessaloniki, Griekenland 2017, Kinderdoks Athene, Griekenland 2017, DOKer Filmfest Moskou, Rusland 2017, Viewfinders Children's Filmfestival Halifax, Canada 2017. In Thessaloniki viel Ahmad tot onze grote blijdschap in de prijzen: we wonnen de publieksprijs voor films onder de 50 minuten en konden een prachtig beeld in ontvangst nemen. Ook won de film de juryprijs voor Best Documentary Short op het International Kids Filmfestival in India 2018. De internationale jury was unaniem in haar beslissing, liet het festival mij weten.

In 2017 ontving ik subsidie van het NPO Fonds om een jeugddocumentaire te maken over de 11-jarige Yassine, Kinderburgemeester van Gouda. Hij heeft een plan bedacht om kinderen van verschillende culturen en afkomst met elkaar kennis te laten maken, zodat ze elkaar beter begrijpen en respecteren. Omdat Yassine kinderburgemeester is, luisteren veel mensen naar zijn toespraken en komt hij vaak in de krant. Maar hij blijft maar een jaartje kinderburgemeester - daarna wordt er een nieuwe gekozen. Zal het Yassine lukken om zijn plan groot te maken voordat hij geen kinderburgemeester meer is? De film werd gemaakt in samenwerking met NCRV en Hollandse Helden en ging in première op Cinekid 2017. Daarna draaide de film wereldwijd op diverse festivals. In Palermo op het Eurovision Filmfestival 2018 viel de film in de prijzen: we wonnen de juryprijs voor Best Documentary Short. Vlak daarna werd de film genomineerd voor de publieksprijs van Cinekid 2018: de Gouden Leeuw.

Toen in maart 2020 tot ieders grote verbazing een virus ons leven zoals we dat kenden, veranderde, kwam een groep jeugddocumentaire-maaksters bij elkaar op Zoom. We besloten deze historische periode vast te leggen vanuit de ogen van kinderen. Sanne Rovers is de initiatiefneemster van #lockdocs, zoals de film ging heten. We begeleidden (op afstand) 15 Nederlandstalige kinderen in Nederland, Spanje, Italië, Libanon en Australië terwijl zij zichzelf en hun leven in lockdown filmden met hun mobiele telefoon. De filmmaaksters die hier als collectief aan meewerkten, zijn (naast Sanne Rovers): Kim Brand, Anneloor van Heemstra, Marjolijn Heijnen, Denise Janzée, Juul op den Kamp, Susan Koenen, Annelies Kruk, Nadine Kuipers, Mirjam Marks en Lidija Zelovic.

Toen ik met oud-medewerkers van Paul Haenen naar de wintervoorstelling in het Betty Asfalt Complex ging in januari 2020, kwam een 13-jarig meisje het podium op: Emma. Ze vertelde over haar brugklas, deed vol vuur haar leraren en conciërges na en vertelde ook dat ze weg is van Ramses Shaffy. Margreet Dolman, die haar interviewde, vroeg haar om een liedje van Ramses te zingen en dat deed ze, hartstochtelijk en mooi. De zaal was meteen dol op haar en ik ook. Ik wist: over Emma wil ik een documentaire maken! Ik film haar nu een jaar lang en ik ga daarmee door in 2022. Emma heeft twee doelen voor ogen: mensen die Ramses Shaffy gekend hebben opzoeken om meer over Ramses te weten te komen en een eigen album uitbrengen met zelfgeschreven nummers en een eigen band. Ze ligt met een aantal mensen in de clinch, maar eigenlijk wil ze het liefst dat iedereen van haar houdt. Met een groot optreden wil ze alle mensen die ze kent (en vele anderen) laten zien wat ze allemaal in huis heeft. Terwijl Emma op zoek gaat naar Ramses, ontdekt ze ook veel over zichzelf.

Emma bij Michiel Romeyn, die op zijn twaalfde met Ramses mee mocht op de scooter